عشق و اراده، رولو می، ترجمه سپیده حبیب، نشر دانژه، چاپ اول، صفحه 345

ما نیز مانند ویلیام جیمز در سرگشتگی دوره‌ی گذار زندگی می‌کنیم: او در ابتدای این دوره بود و ما امیدواریم در پایانش باشیم. او از یک چیز مطمئن بود: با اینکه آگاهی بشر هرگز قطعی نیست و با اینکه هیچ پاسخ مطلقی وجود نداشته و نخواهد داشت، بشر در هر حال باید عمل کند. پس از پنج سال در اواخر دهه 20 و اوایل دهه 30 زندگی‌اش، وقتی افسردگی او را از پای انداخته بود و از ساده ترین تصمیم عاجز بود، یک روز به این نتیجه رسید که می‌تواند عملی ارادی انجام دهد تا به کمک آن آزادی را باور کند. او آزادی را اراده کرد و آن را حکم خود قرار داد. می‌نویسد «نخستین عمل آزادانه، انتخاب آزادی‌ست.» پس از آن متقاعد شد که این عمل ارادی همان چیزی بود که او را قادر ساخت که با افسردگی‌اش کنار بیاید و از آن عبور کند. دست کم در زندگی‌نامه‌اش روشن است، زندگی سازنده‌اش که تا زمان مرگ در 68 سالگی ادامه یافت، از همان لحظه آغاز شد.